کد مطلب:315455 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:240
کلام ابی مخنف
اما روز شهادت آن جناب را بعضی از كلام ابی مخنف استفاده كرده اند كه شهادت آن حضرت در روز تاسوعا بوده نظر به آنكه بعد از نقل شهادت و كیفیت آن گفته:
ثم اقبل الامام علیه السلام علی اصحابه و قال لهم یا اصحابی لیس طلب القوم غیری فاذا اظلم علیكم اللیل اسیروا فی ظلمة اللیل الی ما شئتم من الارض فقالو باجمعهم یابن رسول الله بای وجه نلقی الله تعالی و نلقی جدك و اباك علیا المرتضی علیه السلام لا كان ذلك ابدا و نقتل انفسنا دونك فشكرهم علی ذلك و بات تلك اللیلة فلما اصبح الصباح اذن و اقام و صلی باصحابه [1] .
سپس امام حسین (ع) رو به اصحاب خود نموده و فرمودند: ای یاران من این قوم جز من، كسی را نمی خواهند، هنگامی كه تاریكی شب شما را در برگرفت در سیاهی آن به هرجا كه می خواهید بروید. اصحاب حضرت همگی گفتند: ای پسر رسول خدا (ص) با چه رویی خداوند متعال و جدت رسول خدا (ص) و پدرت علی مرتضی (ع) را ملاقات كنیم. هرگز چنین مباد. ما خود را در جوار تو به كشتن می دهیم، پس از آن امام حسین (ع) از آنان تشكر نمود و آن شب (شب عاشوراء) را در آنجا ماندند وقتی كه صبح فرا رسید حضرت اذان و اقامه گفته و با یاران خود مشغول نماز شد.
و از اینجا استكشاف شده است كه عباس علیه السلام در روز تاسوعا شهید شده و اول شهید شهداء بوده و همچنین در بیان مبارزات و شهادت آن حضرت نقل شده:
و اشتد العطش بالحسین علیه السلام و اصحابه و اولاده فشكوا ذلك الی الحسین علیه السلام فدعی باخیه العباس الی آخر ما نقل فی شهادته [2] .
و تشنگی بر امام حسین (ع) و یارانش و فرزندانش غلبه كرد. پس فرزندان حضرت از تشنگی گله
[ صفحه 216]
كردند. در این هنگام امام حسین (ع) برادرش عباس (ع) را فراخواند. تا آخر ماجرا كه در شهادت حضرت عباس (ع) نقل شده است.
و از این بیان نیز كشف می شود كه شهادت آن حضرت قبل از شهادت اصحاب و اولاد آن جناب بوده و جهت دیگر آنكه از بعضی اخبار مقاتل معلوم می شود كه شهادت آن جناب بعد از شهادت اصحاب و برادرهای امی خود و قبل از شهادت امام علیه السلام بوده، بلكه به اتفاق به مبارزات و جهاد رفتند و به هر جهت اختلافاتی در كیفیت و وقت مبارزات و شهادت حضرت عباس علیه السلام در كتب مقاتل مشهور است، مثل آنكه قطع یدین آن جناب را هم مفید (ره) در بیان شهادت آن جناب نقل ننموده، با آنكه مسلم سایر كتب مقاتل است و با نظر به این اختلاف صاحب ناسخ التواریخ احتمال داده و گفته دو عباس از اولاد امیرالمؤمنین علیه السلام در كربلا بوده اند و شهید شده اند، یكی در روز تاسوعا شهید شده و دیگر در روز عاشورا. راقم حروف گوید از جهاتی می توان این كلام را تقویت نمود، منجمله آنكه از آن حضرت در بیان عده اولاد ام البنین علیهاالسلام تعبیر به عباس اكبر شده معلوم می شود در اولاد حضرت امیر علیه السلام عباس اصغر هم بوده و در عده اولاد حضرت امیر علیه السلام نیز اختلاف است، چنانچه در باب سوم اشاره شد، چنانچه ابن شهرآشوب اولاد آن حضرت را سی و پنج گفته و شهرستانی بیست و هشت گفته و دیگر از آنچه شاهد تعدد است روایت ابی مخنف است كه راجع به بعد از شهادت عباس نقل نموده و از آوردن امام علیه السلام جسد شریف عباس علیه السلام را به خیمه ها با این عبارت گفته كه:
و نزل الیه و حمله ظهر جواده و اقبل به الی خیمه و طرحه فیها و بكی بكاء شدیدا حتی بكی جمیع من كان حاضرا و قال علیه السلام جزاك الله خیرا من اخ لقد جاهدت فی الله حق جهاده [3] .
وقتی حضرت به برادرش عباس (ع) رسید از اسب پیاده شد و او را بر پشت اسبش قرار داده و به سوی خیمه ها حركت نمود و او را در كنار خیام پیاده نمود و گریه ی شدیدی نمود به گونه ای كه تمام حاضران به گریه افتادند. آنگاه حضرت فرمودند: خداوند به تو بهترین پاداش كه یك برادر به
[ صفحه 217]
برادرش می دهد، بدهد كه حق جهاد در راه خدا را به جا آوردی.
ثم اقبل الامام علیه السلام علی اصحابه و قال لهم یا اصحابی لیس طلب القوم غیری فاذا اظلم علیكم اللیل اسیروا فی ظلمة اللیل الی ما شئتم من الارض فقالو باجمعهم یابن رسول الله بای وجه نلقی الله تعالی و نلقی جدك و اباك علیا المرتضی علیه السلام لا كان ذلك ابدا و نقتل انفسنا دونك فشكرهم علی ذلك و بات تلك اللیلة فلما اصبح الصباح اذن و اقام و صلی باصحابه [1] .
سپس امام حسین (ع) رو به اصحاب خود نموده و فرمودند: ای یاران من این قوم جز من، كسی را نمی خواهند، هنگامی كه تاریكی شب شما را در برگرفت در سیاهی آن به هرجا كه می خواهید بروید. اصحاب حضرت همگی گفتند: ای پسر رسول خدا (ص) با چه رویی خداوند متعال و جدت رسول خدا (ص) و پدرت علی مرتضی (ع) را ملاقات كنیم. هرگز چنین مباد. ما خود را در جوار تو به كشتن می دهیم، پس از آن امام حسین (ع) از آنان تشكر نمود و آن شب (شب عاشوراء) را در آنجا ماندند وقتی كه صبح فرا رسید حضرت اذان و اقامه گفته و با یاران خود مشغول نماز شد.
و از اینجا استكشاف شده است كه عباس علیه السلام در روز تاسوعا شهید شده و اول شهید شهداء بوده و همچنین در بیان مبارزات و شهادت آن حضرت نقل شده:
و اشتد العطش بالحسین علیه السلام و اصحابه و اولاده فشكوا ذلك الی الحسین علیه السلام فدعی باخیه العباس الی آخر ما نقل فی شهادته [2] .
و تشنگی بر امام حسین (ع) و یارانش و فرزندانش غلبه كرد. پس فرزندان حضرت از تشنگی گله
[ صفحه 216]
كردند. در این هنگام امام حسین (ع) برادرش عباس (ع) را فراخواند. تا آخر ماجرا كه در شهادت حضرت عباس (ع) نقل شده است.
و از این بیان نیز كشف می شود كه شهادت آن حضرت قبل از شهادت اصحاب و اولاد آن جناب بوده و جهت دیگر آنكه از بعضی اخبار مقاتل معلوم می شود كه شهادت آن جناب بعد از شهادت اصحاب و برادرهای امی خود و قبل از شهادت امام علیه السلام بوده، بلكه به اتفاق به مبارزات و جهاد رفتند و به هر جهت اختلافاتی در كیفیت و وقت مبارزات و شهادت حضرت عباس علیه السلام در كتب مقاتل مشهور است، مثل آنكه قطع یدین آن جناب را هم مفید (ره) در بیان شهادت آن جناب نقل ننموده، با آنكه مسلم سایر كتب مقاتل است و با نظر به این اختلاف صاحب ناسخ التواریخ احتمال داده و گفته دو عباس از اولاد امیرالمؤمنین علیه السلام در كربلا بوده اند و شهید شده اند، یكی در روز تاسوعا شهید شده و دیگر در روز عاشورا. راقم حروف گوید از جهاتی می توان این كلام را تقویت نمود، منجمله آنكه از آن حضرت در بیان عده اولاد ام البنین علیهاالسلام تعبیر به عباس اكبر شده معلوم می شود در اولاد حضرت امیر علیه السلام عباس اصغر هم بوده و در عده اولاد حضرت امیر علیه السلام نیز اختلاف است، چنانچه در باب سوم اشاره شد، چنانچه ابن شهرآشوب اولاد آن حضرت را سی و پنج گفته و شهرستانی بیست و هشت گفته و دیگر از آنچه شاهد تعدد است روایت ابی مخنف است كه راجع به بعد از شهادت عباس نقل نموده و از آوردن امام علیه السلام جسد شریف عباس علیه السلام را به خیمه ها با این عبارت گفته كه:
و نزل الیه و حمله ظهر جواده و اقبل به الی خیمه و طرحه فیها و بكی بكاء شدیدا حتی بكی جمیع من كان حاضرا و قال علیه السلام جزاك الله خیرا من اخ لقد جاهدت فی الله حق جهاده [3] .
وقتی حضرت به برادرش عباس (ع) رسید از اسب پیاده شد و او را بر پشت اسبش قرار داده و به سوی خیمه ها حركت نمود و او را در كنار خیام پیاده نمود و گریه ی شدیدی نمود به گونه ای كه تمام حاضران به گریه افتادند. آنگاه حضرت فرمودند: خداوند به تو بهترین پاداش كه یك برادر به
[ صفحه 217]
برادرش می دهد، بدهد كه حق جهاد در راه خدا را به جا آوردی.
[1] اسرار الشهادات ج 2 ص 408 به نقل از مقتل ابومخنف ص 89 تا 93.
[2] همان.
[3] اسرار الشهادات ج 2 ص 407 به نقل از مقتل ابومخنف.